Sanatçılar, büyük patlamanın ya da karadeliklerin ancak hayali canlandırmalarını resmedebiliyorlarBüyük Patlama teorisi genellikle evrenin oluşumunu tanımlayan model olara kabul edilir. Aslında bu varsayım, evrende gözlemlenen olguların üstüne kurulmuştur. Teori ilk şekline, Alexander Friedmann ve Abbé Georges Lemaître ile birlikte, 1920'de kavuştu. Sonra 1940'larda, George Gamow tarafından gözden geçirildi. "Büyük Patlama" adı, 1950'lerde, teoriyle ilgili kuşkularını dile getiren gökbilimci Fred Hoyle'nin alaycı bir sözü ile ortaya çıktı.
Büyük Patlama öncesinde evrenin fiziği bilinmediğinden, evrenbilimciler varsayımlarına, patlamadan sonra saniyenin birkaç on milyonda birlik süresi içinde evrenin neye benzediğini sorarak başladılar. Evren o sırada, on milyar kelvinlik derecelerde ve atom çekirdeğine yakın yoğunlukta, yüksek enerjili gama ışınları ile doluydu. Evren genişledikçe, gama ışınlarının dalga boyları uzadı, enerjileri düştü ve evrenin ısısı azaldı. Sıcak gazlar ve ışınımlardan oluşan bu karışım soğumaya devam ederken, nükleer parçacıklar ve ardından atom çekirdeği oluştu. Evrenimzide ki maddenin yapısını meydana getiren proton, nötron ve elektronlar, büyük patlamadan sonraki ilk dört saniye içinde oluştular.^
30 dakikalık bir süre içinde tüm bu nükleer reaksiyonlar sona ermişti. Evren kütlesinin yaklaşık yüzde 25'i helyumdan, yüzde 75'i ise hidrojenden ibaretti. Bugün yaşlı yıldızlarda görülen helyum-hidrojen oranı da aynıdır. Evren, oluşumundan bir milyon yıl sonra soğudu ve çekirdekler ile elektronlar birleşerek atomları oluşturdu. O zamana ait fotonlar günümüzde hâlâ görülür. Onlara "kozmik arkaplan ışınımı" diyoruz.
Kaynak; Andrea Gianopoulos/Bilimin 4000 yıllık Serüveni/NTV yayınları
Teşekkür ederim...
Çetin Poyraz ALPER ~çpa~
